A Moveable Feast
Μια Κινητή Γιορτή
J.V. Aranda | Daniella Domingues | Warren Garland | Marcia Beatriz Granero | Stephen Harwood | Lud Mônaco | Aleksandra Osa | Lee Wells
Curated by Alessandra Falbo
Επιμέλεια από την Alessandra Falbo
Curator Assistant, Translator and PA: Niki Papakonstantinopoulou
Βοηθός Επιμελητή, Μεταφράστρια και Προσωπική Βοηθός: Νίκη Παπακωνσταντινοπούλου
PV: Thursday 16 of May: 19.00 – 22.30
Exhibition Continues: Friday 17 to Sunday 19: 12.00 – 21.00
The group of artworks and films @ Platform 3 portray a state of constant change. Events are current and non-poignant. Characters present no abrupt reactions, they keep moving and carry on. In various media narrative structures are explored and stories are told… “ […] there were things unbelievable and not to be believed, but some so true they changed you as you read them; frailty and madness, wickedness and saintliness, and the insanity of gambling were there to know as you knew the landscape and the roads […].” ― Ernest Hemingway, A Moveable Feast. #Dostoyevsky #autobiography
Το σύνολο των έργων και ταινιών @ Platform 3 απεικονίζουν μια κατάσταση συνεχόμενης αλλαγής. Τα γεγονότα είναι τρέχοντα και μη οδυνηρά. Οι χαρακτήρες δεν παρουσιάζουν απότομες αντιδράσεις, συνεχίζουν να κινούνται και να συνεχίζουν. Σε διάφορα μέσα μαζικής ενημέρωσης διερευνώνται δομές αφηγημάτων και λέγονται ιστορίες … “[…] υπήρχαν πράγματα απίστευτα και που δεν έπρεπε να γίνουν πιστευτά, αλλά μερικά τόσο αληθινά σε άλλαζαν καθώς τα διάβαζες∙ ευσπλαχνία και τρέλα, κακία και αγιότητα, και η παραφροσύνη των τυχερών παιχνιδιών ήταν εκεί σαν να ήξερες το τοπίο και τους δρόμους […].” ― Ernest Hemingway, A Moveable Feast. #Dostoyevsky #autobiography
Permanent // [ I ] “ D A R K T I M E S (2018) and [ II ] Your Idea Here (2018), are from an ongoing series of work focusing on Homerton and Hackney Wick in East London; locations in the midst of a second wave of remodeling and urban upheaval following the 2012 Olympic Games. The work addresses such themes as gentrification and development, the displacement of businesses and employment, the current wave of ‘art-washing’ by developers and local councils and perhaps most importantly; the notion of community and the challenges facing young lives.” – Stephen Harwood.
Σταθερό // [ I ] “ D A R K T I M E S (2018) and [ II ] Your Idea Here (2018), προέρχονται από μια συνεχιζόμενη σειρά έργων που επικεντρώνεται στα Homerton και Hackney Wick στο ανατολικό Λονδίνο· τοποθεσίες εν μέσω ενός δεύτερου κύματος αναδιαμόρφωσης και αστικής αναταραχής μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Το έργο ασχολείται με θέματα όπως ο εκβιομηχάνιση και η ανάπτυξη, ο εκτοπισμός των επιχειρήσεων και η απασχόληση, το σημερινό κύμα «πλύσης τέχνης» από τους προγραμματιστές και τα τοπικά συμβούλια και ίσως το σημαντικότερο· την έννοια της κοινότητας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι νέες ζωές “- Stephen Harwood.
[ III ] No Title (2019) is part of “Melting Paradise – continuation; a series of paintings (Greece, 2017-2019). It is an attempt at capturing the ambiguity of a country struggling with an economic crisis whilst still maintaining its identity as a leisure activities’ oasis and summer respite. Vibrant and disturbing colors and almost postcard-like compositions work together to comprise a vague sense of torpidity and despair. Commenting on such a convoluted and elusive subject may be challenging; the same can be said about aesthetically expressing the beauty of a paradise-like place without losing objectivity.” – Aleksandra Osa.
[ III ] No Title (2019) είναι μέρος του “Melting Paradise – continuation· μια σειρά ζωγραφικών έργων (Ελλάδα, 2017-2019). Είναι μια απόπειρα καταγραφής της ασάφειας μιας χώρας που αγωνίζεται με μια οικονομική κρίση ενώ διατηρεί ταυτόχρονα την ταυτότητά της ως όαση ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων και καλοκαιρινής ανάπαυλας. Τα ζωντανά και ενοχλητικά χρώματα και οι συνθέσεις που μοιάζουν σχεδόν με καρτ ποστάλ δουλεύουν από κοινού για να αποτελούν μια ασαφή αίσθηση ορμής και απελπισίας. Σχολιάζοντας ένα τέτοιο περίπλοκο και αόριστο θέμα μπορεί να είναι απαιτητικό· το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την αισθητική έκφραση της ομορφιάς ενός τόπου που μοιάζει με παράδεισο χωρίς να χάσει την αντικειμενικότητα”. – Aleksandra Osa.
[ IV ] Maria Olga (2019) is part of Q.E.D., a series of portraits and nude paintings made in Athens (2019). The title stands for the Latin phrase “quod erat demonstrandum” which yields “thus it has been demonstrated”. In philosophy and mathematics this means that an argument is complete. The ultimate goal of natural science is to find order in the things around us, to explain the world in the language of logic. By extension the same aspiration can be found in the arts. Painting can be a study and an attempt to amplify the use of color as an art form in order to purify the impression. Following Polish Kapists tradition Aleksandra aims at disengaging aesthetics from context by choosing an academic topic like the nude body as a base for artistic experiments.
[ IV ] Maria Olga (2019) είναι μέρος του Q.E.D, μια σειρά πορτραίτων και γυμνών ζωγραφικών πινάκων στην Αθήνα (2019). Ο τίτλος υποστηρίζει την λατινική φράση “quod erat demonstrandum” (ὅπερ ἔδει δεῖξαι) το οποίο αποδίδεται ως “έτσι έχει αποδειχθεί”. Στην φιλοσοφία και τα μαθηματικά αυτό σημαίνει ότι ένα επιχείρημα είναι ολοκληρωμένο. Ο απώτερος στόχος της φυσικής επιστήμης είναι να βρει τάξη στα πράγματα γύρω μας, να εξηγήσει τον κόσμο στη γλώσσα της λογικής. Με την επέκταση η ίδια προσδοκία μπορεί να βρεθεί στις τέχνες. Η ζωγραφική μπορεί να είναι μια μελέτη και μια προσπάθεια να ενισχυθεί η χρήση του χρώματος ως μορφή τέχνης με σκοπό να εξαγνίσει την εντύπωση. Ακολουθώντας την παράδοση των Πολωνών Kapist, η Aleksandra στοχεύει στην αποδέσμευση της αισθητικής από το πλαίσιο επιλέγοντας ένα ακαδημαϊκό θέμα όπως το γυμνό σώμα ως βάση για καλλιτεχνικά πειράματα.
Reading // [ V ] Notes about a column (2012-2017) “Rome, Winter of 2012. The first snowfall since 1986. The streets were somewhat quiet and there was a sense of awe enveloping every space. Walking past a closed archeological site due to accumulated snow and ice in the passageways, I took my tiny 36mm point and shoot camera from my coat’s pocket. From the street level I could see down there a cat hiding from the cold inside a huge ancient sewage pipe: that was frame 20. Upon turning the camera, through the viewfinder, I encountered that recumbent being, a gray marble column, broken with one single fracture, laying supported by strategically placed stone anchors in the original place of collapse. I shot frame 21 and couldn’t let myself go from that image ever since (…). What was that exact spot? Why was it kept in that precise position? Why did it fall? Was the area being quarried during the Middle Ages and this one column escaped its fate of supporting the central nave of one of the city’s ancient basilicas? Sometimes it is hard to get a sense of perspective in Rome and manage to process, through one’s gaze, the layering of the city’s multiple pasts. Archaeological procedures regarding the landscaping of ruins are set to consider the heritage and also to make the sites passable for the visitors and yet, I have the impression that there’s something to it that affects me far beyond the way in which I perceive the shapes of time.” – Daniella Domingues.
Κείμενο// [ V ] Notes about a column (2012-2017) “Ρώμη, Χειμώνας 2012. Η πρώτη χιονόπτωση από το 1986. Οι δρόμοι ήταν κάπως ήσυχοι και υπήρχε μια αίσθηση δέους που περιβάλλει κάθε χώρο. Περπατώντας πέρα από έναν κλειστό αρχαιολογικό χώρο λόγω συσσώρευσης χιονιού και πάγου στις διαβάσεις πήρα την 36 χιλιοστών σημειακή μου φωτογραφική μηχανή από την τσέπη του παλτού μου. Από το επίπεδο του δρόμου μπορούσα να δω κάτω μια γάτα που κρύβονταν από το κρύο μέσα σε ένα τεράστιο αρχαίο σωλήνα αποχέτευσης: αυτό ήταν πλαίσιο 20. Μέσω του εικονοσκοπίου, συνάντησα εκείνη την αναποδογυρισμένη ύπαρξη, μια γκρίζα μαρμάρινη στήλη, σπασμένη με μια ενιαία ρωγμή, που στηριζόταν από στρατηγικά τοποθετημένα πέτρινα στηρίγματα στην αρχική θέση της κατάρρευσης. Τράβηξα με πλαίσιο 21 και δεν μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να ξεχάσει την εικόνα αυτή από τότε (…) Ποιά ήταν η ακριβής θέση; Γιατί διατηρήθηκε σε αυτή την ακριβή θέση; Γιατί έπεσε; Ήταν η περιοχή που λαξεύτηκε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και αυτή η μία στήλη διέφυγε από τη μοίρα της υποστηρίζοντας τον κεντρικό ναό μιας από τις αρχαιότερες Βασιλικές της πόλης; Μερικές φορές είναι δύσκολο να αποκτήσεις μια αίσθηση προοπτικής στη Ρώμη και να καταφέρεις να επεξεργαστείς, μέσα από το βλέμμα της, τη στρωματοποίηση των πολλαπλών παρελθόντων της πόλης. Οι αρχαιολογικές διαδικασίες σχετικά με τον εξωραϊσμό των ερειπίων πρόκειται να λάβουν υπόψη την κληρονομιά και επίσης να κάνουν τους χώρους ικανούς για τους επισκέπτες και όμως, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει κάτι που με επηρεάζει πολύ πέρα από τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τις μορφές του χρόνου . – Daniella Domingues.
[ VI ] Natural Landscapes is a light-box from the series Hollywood Never Could Get You Right. These objects are gif-like, light-driven animations in which prints are [not] still. Light drives the works via timed chromatic changes of the print’s colours – depicting events which are explosive and grotesque, yet harmonious. “The series is about the search for beauty during distressing times, the hunt for hope in the midst of confusion, and the pursuit of solace through the sharing of stories, perspectives, and interpretations. Disparate elements from a wide range of illustration, from the 1800s up to the 1980s, have come together in these digital incarnations which disguise the various cuts and layers of the collage process to give the impression that they have always belonged together. With the work itself coming in a variety of adaptations, such as canvas prints, light boxes and with the incorporation of assemblage. Hollywood Never Could Get You Right is also a love letter to California and all the formative visual influences that helped shape my imagination as a child growing up there in the 1980s and 90s, surrounded by the cinema, video games, cartoons, comic books, theme parks and the grandeur of nature.” – J.V. Aranda
Το Natural Landscapes είναι ένα κουτί φωτός από τη σειρά Hollywood Never Could You Right. Αυτά τα αντικείμενα είναι κινούμενα σχέδια που βασίζονται σε gif, με φωτισμό, στα οποία οι εκτυπώσεις [δεν] είναι σταθερές. Το φως οδηγεί τα έργα μέσα από χρονομετρημένες χρωματικές αλλαγές των χρωμάτων της εκτύπωσης – που απεικονίζουν γεγονότα που είναι εκρηκτικά και αποκρουστικά, αλλά αρμονικά. “Η σειρά αφορά την αναζήτηση της ομορφιάς κατά τη διάρκεια των δυσάρεστων χρόνων, το κυνήγι της ελπίδας μέσα στη σύγχυση και την επιδίωξη της παρηγοριάς μέσω της ανταλλαγής ιστοριών, προοπτικών και ερμηνειών. Ανεξάρτητα στοιχεία από ένα ευρύ φάσμα εικονογράφησης, από το 1800 μέχρι και τη δεκαετία του ’80, συναντήθηκαν σε αυτές τις ψηφιακές ενσαρκώσεις που συγκαλύπτουν τις διάφορες περικοπές και στρώματα της διαδικασίας κολάζ, για να δώσουν την εντύπωση ότι πάντα ανήκαν μαζί. Με την ίδια την εργασία να έρχεται σε μια ποικιλία προσαρμογών, όπως εκτυπώσεις σε καμβά, κουτιά φωτός και με την ένταξη της συναρμολόγησης. Το Hollywood Never Could You You Right είναι επίσης μια επιστολή αγάπης στην Καλιφόρνια και όλες τις διαμορφωτικές οπτικές επιρροές που βοήθησαν να διαμορφώσω τη φαντασία μου ως παιδί που μεγάλωνε εκεί στη δεκαετία του ’80 και του ’90, που περιβαλλόταν από τον κινηματογράφο, τα βιντεοπαιχνίδια, τα κινούμενα σχέδια, τα κόμικς, τα θεματικά πάρκα και το μεγαλείο της φύσης» – J.V. Aranda
In [ VII ] Critical Actors (2019) Lee Wells presents new generative portraits of an AI’s early attempts at finding its own identity based on one gray pixel in an unsupervised environment. The Critical Actor series helps to define the relationship between the viewer, technology, artificial intelligence and the human condition.
Στο [VI] Critical Actors (2019) ο Lee Wells παρουσιάζει νέα γενετικά πορτρέτα των πρώιμων προσπαθειών της Τεχνητής Νοημοσύνης (AI) να βρει τη δική της ταυτότητα με βάση ένα γκρι εικονοστοιχείο – pixel σε ένα περιβάλλον χωρίς επιτήρηση. Η σειρά Critical Actor βοηθά να ορίσεις τη σχέση μεταξύ του θεατή, της τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης και της ανθρώπινης κατάστασης.
Screening // [ VIII ] TRIP Paulista (2012) // Synopsis: “After a night troubled by strange dreams, Jaque Jolene awakens back into her enigmatic routine as she drinks her coffee and ingests a few psychotropic medicines. Her hallucinations come as an invitation to a pleasant stroll through the busy streets of São Paulo.” – Marcia Beatriz Granero. She sunbathes at Terraço do Trianon under the iconic building projected by Lina Bo Bardi which houses the São Paulo Museum of Art (MASP) since 1968.
Οθόνη // [ VIII ] TRIP Paulista (2012) // Σύνοψη: « Μετά από μια νύχτα παράξενων ονείρων, η Jaque Jolene ξυπνάει πίσω στην αινιγματική της ρουτίνα καθώς πίνει το καφέ της και καταπίνει μερικά ψυχότροπα φάρμακα. Οι ψευδαισθήσεις της έρχονται ως πρόσκληση σε μια ευχάριστη βόλτα στους πολυσύχναστους δρόμους του Σάο Πάολο “- Marcia Beatriz Granero. Κάνει ηλιοθεραπεία στο Terraço do Trianon κάτω από το εικονικό κτίριο που προβάλλει η Lina Bo Bardi που στεγάζει το Μουσείο Τέχνης του Σάο Πάολο (MASP) από το 1968.
[ IX ] Royal Mint Street (2019) is an experimental documentary by Warren Garland that presents a record of an international community of construction workers at a building site located in the heart of The City of London. Filmed over a period of 18 months, Royal Mint Street offers an insight into the complex relationships developed between migrant workers, local workers, and their ever-changing work environment. These relationships are explicit through sound as the voices of the job’s participants, a group that includes the artist himself, are heard in an unfiltered conversation that seems to take place at a pub. The stories told accompany footage and other soundscapes from the workplace. Together they weave a narrative that stands as a lasting reminder of a short-lived community that existed during the birth of the building.
[ IX ] Το Royal Mint Street (2019) είναι ένα πειραματικό ντοκιμαντέρ από τον Warren Garland που παρουσιάζει ένα αρχείο μιας διεθνούς κοινότητας κατασκευαστών σε ένα εργοτάξιο που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης του Λονδίνου. Γυρισμένη σε περίοδο 18 μηνών, η ταινία Royal Mint Street προσφέρει μια εικόνα των πολύπλοκων σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ των μεταναστών εργαζομένων, των τοπικών εργαζομένων και του συνεχώς μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος εργασίας τους. Αυτές οι σχέσεις είναι σαφείς μέσω του ήχου, καθώς οι φωνές των συμμετεχόντων στην δουλειά, μια ομάδα που περιλαμβάνει τον ίδιο τον καλλιτέχνη, ακούγονται σε μια μη φιλτραρισμένη συνομιλία που φαίνεται να λαμβάνει χώρα σε μια παμπ. Οι ιστορίες έπονται με συνοδευτικά βίντεο και άλλα ηχητικά τοπία από το χώρο εργασίας. Μαζί υφαίνουν μια αφήγηση που αποτελεί μόνιμη υπενθύμιση μιας βραχύβιας κοινότητας που υπήρχε κατά τη γέννηση του κτιρίου.
[ X ] A Rough Cut Of Love (2016) // Synopsis: Alessandra is a young Brazilian immigrant employed at a factory in North London. A working-class heroine, she grafts hard to keep her position. Alessandra laughs, smokes and eats four Donuts a day from IKEA round the corner to help her keep going. She fears the day when the machines will come and she will either be promoted to machine operator or made redundant. // “A Rough Cut Of Love is another one of my camera-in-hand experiments which studies a real character from my inner circle. The piece portrays the work reality of Alessandra Falbo, a white and well-educated young Brazilian struggling to make her living in the UK. Except for the fact that she is a woman, all of her attributes such as skin colour, higher education, and expat status contribute to defining her as a privileged citizen in her home country. However, this privilege does not seem to apply in her country of residence. The idea emerged at Alessandra’s studio when I popped in for a visit one night and she told me about her new job. The fascination with which she described it to me made me fall in love with the idea of filming what I was hearing. A few days later, I borrowed a Blackmagic Pocket with Mônica, a kind human being who doesn’t mind sharing her goods. I then accompanied Alessandra for a whole working day, capturing her from when she steps in the early morning overground until she stumbles on her way back home. Her precise job title remains ambiguous throughout the piece as I focus on the work structure and methodology. I aim to describe not what, but how. There is a direct dialog between the filmmaking and the subject portrayed. I use the rough aspects of the production such as camera sound, raw colours and shaky images to create a comparative parallel between the protagonist’s work condition and mine as a filmmaker. Despite the precariousness, the lack of resources and the uncertainty about the future, we both still love what we do and try our best to enjoy what makes our living.” – Lud Mônaco.
[X] A Rough Cut Of Love (2016) // Σύνοψη: Η Alessandra είναι μια μετανάστρια από την Βραζιλία που εργάζεται σε εργοστάσιο στο Βόρειο Λονδίνο. Μια ηρωίδα της εργατικής τάξης, μοχθεί σκληρά για να κρατήσει τη θέση της. Η Alessandra γελάει, καπνίζει και τρώει τέσσερα ντόνατς την ημέρα από το IKEA στη γωνία για να την βοηθήσουν να συνεχίσει. Φοβάται την ημέρα που θα έρθουν οι μηχανές και θα προαχθεί είτε σε χειριστή μηχανής είτε σε άνεργη. // ““A Rough Cut Of Love είναι ένα ακόμη ένα από τα πειράματα χειροκίνητης κάμερας που μελετά έναν πραγματικό χαρακτήρα από τον εσωτερικό μου κύκλο. Το έργο απεικονίζει την εργασιακή πραγματικότητα της Alessandra Falbo, μιας λευκής και μορφωμένης νεαρής από την Βραζιλία που αγωνίζεται να ζήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εκτός από το γεγονός ότι είναι γυναίκα, όλα τα χαρακτηριστικά της, όπως το χρώμα της επιδερμίδας, η ανώτερη εκπαίδευση και το καθεστώς του εκπατρισμού, συμβάλλουν στην εκλογή της ως προνομιούχου πολίτη στην πατρίδα της. Ωστόσο, αυτό το προνόμιο δεν φαίνεται να ισχύει στη χώρα διαμονής της. Η ιδέα εμφανίστηκε στο στούντιο της Alessandra, όταν βγήκα για μια επίσκεψη μια νύχτα και μου είπε για τη νέα της δουλειά. Η γοητεία με την οποία μου την περιέγραψε με έκανε να ερωτεύομαι την ιδέα να γυρίσω αυτό που άκουσα. Λίγες μέρες αργότερα, δανείστηκα μια κάμερα Blackmagic από την Mônica, ένα ευγενές ανθρώπινο ον την οποία δεν την πειράζει να μοιράζεται τα πράγματα της. Τότε συνόδευσα την Alessandra για μια ολόκληρη εργάσιμη μέρα, αιχμαλωτίζοντας την από την στιγμή που βγαίνει από την αρχή του πρωινού μέχρι να σκοντάψει στο δρόμο πίσω για το σπίτι της. Ο ακριβής τίτλος της θέσης εργασίας παραμένει διφορούμενος καθ ‘όλη τη διάρκεια του έργου καθώς εστιάζω στη δομή και στη μεθοδολογία εργασίας. Σκοπεύω να περιγράψω όχι το τι, αλλά το πώς. Υπάρχει άμεσος διάλογος μεταξύ της κινηματογραφίας και του αντικειμένου που απεικονίζεται. Χρησιμοποιώ τις ακατέργαστες πτυχές της παραγωγής όπως ο ήχος της κάμερας, τα ακατέργαστα χρώματα και οι τρελές εικόνες για να δημιουργήσω ένα συγκριτικό παράλληλο μεταξύ της κατάστασης εργασίας της πρωταγωνίστριας και του δικού μου ως σκηνοθέτη. Παρά την ανασφάλεια, την έλλειψη πόρων και την αβεβαιότητα για το μέλλον, και οι δύο αγαπάμε ακόμα αυτό που κάνουμε και προσπαθούμε να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να απολαύσουμε ό, τι μας κάνει να ζούμε ». – Lud Mônaco.
[ XI ] Tabaroa (2018) // Synopsis: “Born in the countryside, Jaque Jolene decides to escape the metropolis in order to presentificate her origins. In this period videoart piece, she enjoys a pleasant climate in Portugal.” – Marcia Beatriz Granero.
[ XI ] Tabaroa (2018) // Σύνοψη: Γεννημένη στην ύπαιθρο, η Jaque Jolene αποφασίζει να δραπετεύσει από τη μεγαλόπολη προκειμένου να προσδιορίσει την προέλευσή της. Σε αυτή την περίοδο, στο κομμάτι του βίντεο, απολαμβάνει ένα ευχάριστο κλίμα στην Πορτογαλία. “- Marcia Beatriz Granero.
[ XII ] “Netherwood (2017) explores the remains of the bohemian guesthouse and estate of that name that once existed on the edge of Hastings, and where Aleister Crowley ended his days in the 1940s. Only the coach house survives, and one wing of the house which is now a pub, the Robert de Mortain. The film is dedicated to Netherwood’s eccentric owners Vernon and ‘Johnnie’, who gathered around them writers, artists and intellectuals at Netherwood in the years following WWII. The film focuses on Crowley’s tattered reputation and infamy, and his final hours at the house.” – Stephen Harwood.
[ XII ] Το “Netherwood (2017) εξερευνά τα ερείπια του μποέμικου ξενώνα και του κτήματος εκείνου που το όνομα του υπήρχε κάποτε στην άκρη του Hastings και όπου οι μέρες του Aleister Crowley τελείωσαν τη δεκαετία του 1940. Μόνο το μέρος που έκαναν στάση οι άμαξες επιβιώνει και μια πτέρυγα του σπιτιού που είναι τώρα μια παμπ, το Robert de Mortain. Η ταινία είναι αφιερωμένη στους εκκεντρικούς ιδιοκτήτες του Netherwood, Vernon και Johnnie, οι οποίοι συγκέντρωσαν γύρω τους συγγραφείς, καλλιτέχνες και διανοούμενους στο Netherwood στα χρόνια που ακολούθησαν τον Β ‘Παγκοσμίο Πολέμο. Η ταινία επικεντρώνεται στην κουρελιασμένη και κακή φήμη του Crowley, και τις τελευταίες του ώρες στο σπίτι. “- Stephen Harwood.
[ XIII ] Oranges (2019) // Synopsis: Night. Around 10pm. A young woman dives into her memories of an ex-lover, recalling dream-like images and sounds. While writing about the end of the affair she intensively revivifies it, reliving it all over again, all the way back until the day they met. Unexpectedly, she then reaches an answer she had not been looking for. // “This project started at a cafe in Barcelona when a friend asked me what I was going to do in France. I told him I was going to shoot a love story that I still did not know. The next day I was on a bus to Normandy, thinking of all my past relationships, when I started brainstorming ‘Oranges’. I was beginning to enter the state of love. The state of falling in love and being present; connected to the current moment. Instantly I became a witness to every form of life that was manifesting around me. The whisper that would reveal the concern of a stranger. The trees that would constantly disappear in the window of a moving car. I was taken by a restless search for a future that was not over yet. I was obsessed with collecting genuine images that would rhyme regardless of their different contexts. The situations were all connected by a common denominator: an adventurous spirit that would turn two strangers into lovers. Their thirst for freedom was beyond any clock movement; any sound of a plane taking off; each and every idea that could warn them they were ephemeral. None of them cared if it all could lead to the downfall of Troy. They were busy falling in love! And just by recalling the beauty, the end could be bearable. For me, the images of a breakup are not worth showing for too long. A voice was enough to speak out the sorrow, but only under the condition of getting overwhelmed by the most beautiful images of two lovers in love with life! I aimed to tell a story that viewers would feel sorry for an outcome that did not imply to their lives. ‘Oranges’ is an overdose of information inspired by a true romance. It is not about understanding all, but feeling. This project was written, produced and shot in forty-eight hours. I met each member of the crew just the day before the shooting and invited them to be part of a film that I had yet not written. Luckily, they said yes and wrote it with me.” – Lud Mônaco.
[ XIII ] Oranges (2019) // Σύνοψη: Νύχτα. Γύρω στις 10 μ.μ. Μια νεαρή γυναίκα βουτάει μέσα στις αναμνήσεις της ενός πρώην εραστή της, ανακαλώντας όπως σε όνειρο εικόνες και ήχους. Καθώς γράφει για το τέλος της σχέσης την αναβιώνει εντατικά, ζωντανεύοντας την ξανά, μέχρι την ημέρα που συναντήθηκαν. Απροσδόκητα, φτάνει σε μια απάντηση που δεν αναζητούσε. // “ Αυτό το έργο άρχισε σε ένα καφέ στην Βαρκελώνη όταν ένας φίλος με ρώτησε τι θα πήγαινα να κάνω στην Γαλλία. Του είπα ότι θα κινηματογραφούσα μια ιστορία αγάπης που ακόμα δεν ήξερα. Την επόμενη μέρα ήμουν σε ένα λεωφορείο προς τη Νορμανδία, ανακαλώντας όλες τις προηγούμενες σχέσεις μου, όταν άρχισα να σκέφτομαι το “Oranges”. Άρχιζα να μπαίνω στην κατάσταση της αγάπης. Την κατάσταση της ερωτευμένης και όντας ως παρουσία∙ συνδεδεμένη με την τρέχουσα στιγμή. Άμεσα έγινα μάρτυρας κάθε μορφής ζωής που εκδηλώνεται γύρω μου. Ο ψίθυρος που θα αποκάλυπτε την ανησυχία ενός ξένου. Τα δέντρα που θα εξαφανίζονταν συνεχώς στο παράθυρο ενός κινούμενου αυτοκινήτου. Μου πήρε μια ανήσυχη αναζήτηση για ένα μέλλον που δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ήμουν εμμονική με τη συλλογή γνήσιων εικόνων που θα έκαναν λόγο ανεξάρτητα από το διαφορετικό τους πλαίσιο. Οι καταστάσεις ήταν όλες συνδεδεμένες με έναν κοινό παρονομαστή: ένα περιπετειώδες πνεύμα που θα μετατρέψει δύο αγνώστους σε εραστές. Η δίψα τους για ελευθερία ήταν πέρα από κάθε χρονική ροή∙ κάθε ήχο ενός αεροπλάνου που απογειώνεται∙ κάθε ιδέα που μπορούσε να τους προειδοποιήσει ότι ήταν εφήμεροι. Κανείς από αυτούς δεν νοιάζονται αν όλα μπορούσαν να οδηγήσουν στην πτώση της Τροίας. Ήταν απασχολημένοι στο να ερωτευτούν! Και απλώς υπενθυμίζοντας την ομορφιά, το τέλος θα μπορούσε να είναι ανεκτό. Για μένα, οι εικόνες ενός χωρισμού δεν αξίζει να εμφανίζονται για πολύ καιρό. Μια φωνή ήταν αρκετή για να εκφράσει τη θλίψη, αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση να καταβληθεί από τις πιο όμορφες εικόνες των δύο ερωτευμένων με τη ζωή! Σκοπός μου ήταν να πω μια ιστορία που οι θεατές θα αισθάνονταν λύπη για ένα αποτέλεσμα που δεν συνεπαγεται τη ζωή τους. Το “Oranges” είναι μια υπερβολική δόση πληροφοριών εμπνευσμένων από ένα πραγματικό ρομάντζο. Δεν πρόκειται για την κατανόηση όλων, αλλά για το συναίσθημα. Το έργο αυτό γράφτηκε, παράχθηκε και κινηματογραφήθηκε σε σαράντα οκτώ ώρες. Συνάντησα κάθε μέλος της ομάδας την ημέρα πριν μόλις από τα γυρίσματα και τους κάλεσα να είναι μέρος μιας ταινίας που δεν είχα γράψει ακόμα. Ευτυχώς, είπαν ναι και το έγραψαν μαζί μου. “- Lud Mônaco.
[ I ] D A R K T I M E S, 2018
Stephen Harwood
Oil on Canvas, 65 x 50 cm – Λάδι σε Καμβά, 65 x 50 εκ.
[ II ] Your Idea Here, 2018
Stephen Harwood
Oil on Canvas, 65 x 50 cm – Λάδι σε Καμβά, 65 x 50 εκ.
[ III ] No Title/ Χωρίς Τίτλο, 2019 (Melting Paradise series)
Aleksandra Osa
Oil on Canvas, 60 x 40 cm – Λάδι σε Καμβά, 60 x 40 εκ.
[ IV ] Maria Olga, 2019 (Q.E.D. series)
Aleksandra Osa
Oil on Canvas, 70 x 50 cm – Λάδι σε Καμβά, 70 x 50 εκ.
[ V ] Notes about a column, 2012-2017
Daniella Domingues
Publication, A5 – Έκδοση, Α5
[ VI ] Natural Landscapes, 2017 (Hollywood Never Could Get You Right series)
J.V. Aranda
Perspex Light-box with Digital Collage Print, 30 × 59 × 20 cm – Perspex Light-box με Ψηφιακή Εκτύπωση σε Κολάζ, 30 × 59 × 20 εκ.
[ VII ] Critical Actors, 2019 (Critical Actor series)
Lee Wells
Digital HD Video – Ψηφιακό HD Βίντεο
10’0’’
[ VIII ] TRIP Paulista, 2012
Marcia Beatriz Granero
Video | color | stereo | Full HD – Βίντεο | χρώμα | στέρεο | Full HD
5’45’’
[ IX ] Royal Mint Street, 2019
Warren Garland
Video | color | stereo | Full HD – Βίντεο | χρώμα | στέρεο | Full HD
22’47’’
[ X ] A Rough Cut Of Love, 2016
Lud Mônaco
Video | color | stereo | Full HD – Βίντεο | χρώμα | στέρεο | Full HD
7′ 13”
[ XI ] Tabaroa, 2018
Marcia Beatriz Granero
Video | color | stereo | Full HD – Βίντεο | χρώμα | στέρεο | Full HD
5’45’’
[ XII ] Netherwood, 2017
Stephen Harwood
Super 8 transferred to Digital Video
5’47’’
[ XIII ] Oranges, 2019
Lud Mônaco
Video | color | stereo | Full HD – Βίντεο | χρώμα | στέρεο | Full HD
7’0’’
J.V. Aranda is a Collage artist interested in the evolution of the medium during the digital age; the increased accessibility of source imagery now available thanks to the internet and the abundance of tools and resources that allows artists practicing Collage to explore a number of varied roles, such as curator, painter, sculptor, time-traveler and mad scientist. It is the artist’s sincere belief that Collage essentially explores and celebrates the relationship between the world’s collective visual history and it’s viewers, through the unorthodox means of destruction, manipulation, and reconstruction, in order to create something new and reflective of the time in which these previously unconnected elements were reconfigured as a Collage. J.V. is originally from San Diego, California, has studied at Camberwell College of Arts and Central Saint Martins in London and now resides on the moon. – https://jv-aranda.com/
Ο J.V. Aranda είναι καλλιτέχνης του Κολλάζ που επικεντρώνεται στην εξέλιξη του μέσου κατά την ψηφιακή εποχή· Η αυξανόμενη πρόσβαση σε πηγές εικόνας είναι τώρα διαθέσιμα χάρη στο διαδίκτυο και την πληθώρα εργαλείων και πηγών που δίνουν την δυνατότητα στους καλλιτέχνες να εξασκούν το Κολλάζ εξερευνώντας έναν αριθμό από ποικίλους ρόλους, όπως επιμελητής εκθέσεων, ζωγράφος, γλύπτης, ταξιδιώτης του χρόνου και τρελός επιστήμονας. Είναι η ειλικρινής άποψη του καλλιτέχνη ότι το Κολλάζ ουσιαστικά εξερευνά και γιορτάζει την σχέση μεταξύ της παγκόσμιας συλλογικής οπτικής ιστορίας και των θεατών της, μέσω της ανορθόδοξης σημασίας της απόσπασης, χειρισμού, και της αναδόμησης, με στόχο να δημιουργήσει κάτι νέο και αντανακλαστικό του χρόνου στον οποίο τα προηγούμενα ασύνδετα αυτά στοιχεία αναδιαμορφώθηκαν ως Κολλάζ. Ο J.V. κατάγεται από το Σαν Ντιέγκο, της Καλιφόρνια, έχει σπουδάσει στη Σχολή Τεχνών Camberwell College of Arts και το Central Saint Martin’s στο Λονδίνο και τώρα κατοικεί στο φεγγάρι.-https://jv-aranda.com/
Daniella Domingues is a Brazilian artist working in video, sculpture, drawing, writing, photography, and publishing. Her work explores how we relate to time and its materiality and is often linked to the notion of territory and its flows. Her works have been shown in exhibitions in Brazil and abroad, such as Topologies of an Ad Hoc Future, Platforms Project, Athens (2018); When a wave rolls out and the next has not yet broken, Akademie Schloss Solitude Project Space, Stuttgart (2017); and Parking Lot, Kunsthalle São Paulo (2013). In 2014, she was an artist in residence at Paradise AiR in Matsudo-shi, Japan. In 2017, Domingues received the Illy Caffè Grant for the UNIDEE Program at Cittadellarte / Fondazione Pistoletto, Biella, Italy. – http://cargocollective.com/danielladomingues/
Η Daniella Domingues είναι καλλιτέχνιδα από την Βραζιλία που δουλεύει με το βίντεο, την γλυπτική, το σχέδιο, την γραφή, την φωτογραφία και τις εκδόσεις. Το έργο της διερευνά το πώς σχετιζόμαστε με το χρόνο και την ύπαρξή του και συχνά συνδέεται με την έννοια της επικράτειας και των ροών της. Τα έργα της έχουν προβληθεί σε εκθέσεις στη Βραζιλία και στο εξωτερικό, όπως Topologies of an Ad Hoc Future, Platforms Project, Αθήνα (2018), When a wave rolls out and the next has not yet broken, Akademie Schloss Solitude Project Space, Στουτγάρδη (2017)· και Parking Lot, Kunsthalle Σαο Παόλο (2013). Το 2014, ήταν απασχολούμενη καλλιτέχνης στο Paradise AiR στο Matsudo-shi της Ιαπωνίας. Το 2017, η Domingues έλαβε την υποτροφία Illy Caffè Grant για το πρόγραμμα UNIDEE στο Cittadellarte / Fondazione Pistoletto, στη Μπιέλλα, στην Ιταλία. – http://cargocollective.com/danielladomingues/
Warren Garland (b. 1977) is a visual artist, printmaker, filmmaker, and curator born in Birmingham and based in London. His practice as a filmmaker is two-fold. He makes long form experimental documentaries that build conversations between historical references in British documentary and his personal background and lived experiences as well as short video art pieces consisting of found footage collected from the Internet then re-edited, cut out and collaged. In these short videos, he mostly works out of a self-constructed world called Baltia, which is a mythological island base somewhere in the Baltic Sea. This world allows the artist the freedom to maneuver and place himself in a purely fictitious world that parallels the real world of which he parodies, mimics and subverts through magical realist video and sound. – https://www.warrengarland.com
Ο Warren Garland (γ.1977) είναι εικαστικός καλλιτέχνης, τυπογράφος, σκηνοθέτης και επιμελητής που γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ και εδρεύει στο Λονδίνο. Η πρακτική του ως σκηνοθέτης είναι διττή. Κάνει μακρά μορφή πειραματικών ντοκιμαντέρ που χτίζουν συνομιλίες μεταξύ των ιστορικών αναφορών στο βρετανικό ντοκιμαντέρ και του προσωπικού του υπόβαθρου και των ζωντανών εμπειριών, καθώς και μικρά κομμάτια τέχνης βίντεο που αποτελούνται από βιντεοσκοπημένα λήμματα που συλλέγονται από το διαδίκτυο και στη συνέχεια αναδιαμορφώνονται, κόβονται και συνδέονται μεταξύ τους. Σε αυτά τα σύντομα βίντεο, εργάζεται ως επί το πλείστον από έναν αυτοσυντηρημένο κόσμο που ονομάζεται Baltia, που είναι μια μυθολογική βάση νησιού κάπου στη Βαλτική Θάλασσα. Αυτός ο κόσμος επιτρέπει στον καλλιτέχνη την ελευθερία να κάνει ελιγμούς και να τοποθετηθεί σε έναν καθαρά πλασματικό κόσμο που να συμπίπτει με τον πραγματικό κόσμο του οποίου παρωδεί, μιμείται και υπονομεύει μέσα από μαγικό ρεαλιστικό βίντεο και ήχο.-
https://www.warrengarland.com
Marcia Beatriz Granero is a Brazilian artist, independent producer and graduate of Belas Artes de São Paulo. Her projects explore the creation of a character, Jaque Jolene, recorded in videos and photographs. Jaque is the centre of the work, a fictional autobiographical entity who from time to time inhabits Márcia Beatriz Granero’s body. The artist collaborates with her creation in performative actions as they visit historic buildings where cultural institutions are established. These performances result in videos, photographs, and installations. In them, cinematic language is explored not in order to undermine the fallacies of cinematic constructions but as a device for investigation and presentation of their surroundings. The videos have been screened and exhibited at over fifty cultural spaces and Festivals, such as: Videolands” (MOMus-State Museum of Contemporary Art, Greece), Ibrida Festival delle arti intermediali (Italy), Xóm Bắc Cầu – CosmiX Screening Night (Vietnam), 305 & Havana International Improv Fest (Miami and Cuba), Sharjah Art Foundation (United Arab Emirates), The Latino Video Art Festival of New York, Fonlad Internacional Videoart and Performance Festival (Portugal), The Latino Video Art Festival of New York, Simultan Festival (Romania), Bideodromo Festival Internacional de Cine y Video Experimental (Spain), Oslo Screen International Video Art Festival (Norway), Fiva Festival Internacional de Videoarte (Argentina), International Video Festival Videomedeja (Serbia), Channels Video Art Festival (Australia), L’OEil d’Oodaaq (France), Miden Video Art Festival (Greece) and Proyector Festival Internacional de Videoarte (Spain, Portugal and Italy).
https://www.marciabeatrizgranero.com/
Η Marcia Beatriz Granero είναι καλλιτέχνιδα από την Βραζιλία, ανεξάρτητη παραγωγός και πτυχιούχος της Καλών τεχνών του Σάο Πάολο. Τα έργα της εξερευνούν τη δημιουργία ενός χαρακτήρα, Jaque Jolene, που καταγράφεται σε βίντεο και φωτογραφίες. Η Jaque είναι το κέντρο του έργου της, μια φανταστική αυτοβιογραφική οντότητα που περιστασιακά κατοικεί στο σώμα της Márcia Beatriz Granero. Η καλλιτέχνης συνεργάζεται με τη δημιουργία της σε επιτελικές ενέργειες καθώς επισκέπτονται ιστορικά κτίρια όπου ιδρύονται πολιτιστικά ιδρύματα. Αυτές οι παραστάσεις έχουν ως αποτέλεσμα βίντεο, φωτογραφίες και εγκαταστάσεις. Σε αυτά, η κινηματογραφική γλώσσα δεν διερευνάται για να υπονομεύσει τις πλάνες των κινηματογραφικών κατασκευών αλλά ως συσκευή διερεύνησης και παρουσίασης του περιβάλλοντός τους. Τα βίντεο έχουν προβληθεί και παρουσιάζονται σε πάνω από πενήντα φεστιβάλ, όπως: Videolands” (MOMus-State Museum of Contemporary Art, Ελλάδα), Φεστιβάλ Ibrida Festival delle arti intermediali (Ιταλία), Xóm Bắc Cầu – CosmiX Screening Night (Βιετνάμ), Φεστιβάλ 305 & Havana International Improv Fest (Μαϊάμι και Κούβα), Ίδρυμα Sharjah Art Foundation (Hνωμένα Αραβικά Εμιράτα), Φεστιβάλ The Latino Video Art Festival της Νέας Υόρκης, Fonlad Internacional Videoart and Performance Festival (Πορτογαλία), Simultan Festival (Ρουμανία), Bideodromo Festival Internacional de Cine y Video Experimental (Ισπανία), Oslo Screen International Video Art Festival (Νορβηγία), Fiva Festival Internacional de Videoarte (Αργεντινή), International Video Festival Videomedeja (Σερβία), Channels Video Art Festival (Αυστραλία), L’OEil d’Oodaaq (Γαλλία), Φεστιβάλ Video Art Μηδέν (Ελλάδα) and Φεστιβάλ Proyector Festival Internacional de Videoarte (Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία). https://www.marciabeatrizgranero.com/
Aleksandra Osa was born in Warsaw in 1988. She graduated Academy of Fine Arts (Warsaw, 2015) at the Faculty of Painting. Her works have been featured at solo and collective exhibitions in Poland, UK, Greece, and in the USA.
Aleksandra has experimented with several mediums, such as acrylics, ink and gouache, but the oils tend to be her most preferred medium. In her works the artist attempts to interpret reality through her own artistic resources, simultaneously maintaining a semblance of realism. Her art is inspired by her own environment, treating the subject merely as an excuse for the search of artistic form. Aleksandra worked, alongside an international team of painters, as part of the animation team of the movie Loving Vincent (2015-2016). In her role as a painting animator she specialised in moving camera as well as in landscape scenes. She currently lives and works in Athens, Greece. – https://www.behance.net/asiudekosa4f67?fbclid=IwAR03Sq5SyjeHuVctPh3hAdLWQ3eH862kqCBinvGqgYWzc2POFldL9bHrqoQ
H Aleksandra Osa γεννήθηκε στην Βαρσοβία το 1988. Αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών (Βαρσοβία, 2015) στο Τμήμα της ζωγραφικής. Τα έργα της έχουν εκτεθεί σε ατομικές και συλλεκτικές εκθέσεις στην Πολωνία, την Αγγλία, την Ελλάδα και την Αμερική.
Η Aleksandra έχει πειραματιστεί με διάφορα μέσα, όπως ακρυλικά, μελάνι και τέμπερα, αλλά τα λάδια έμελλε να γίνουν το πιο προτιμώμενο μέσο της. Στα έργα της, η καλλιτέχνης προσπαθεί να ερμηνεύσει την πραγματικότητα με τους δικούς της καλλιτεχνικούς πόρους, διατηρώντας παράλληλα μια εμφάνιση ρεαλισμού. Η τέχνη της είναι εμπνευσμένη από το δικό της περιβάλλον, αντιμετωπίζοντας το θέμα απλώς ως δικαιολογία για την αναζήτηση καλλιτεχνικής μορφής. Η Aleksandra εργάστηκε, μαζί με μια διεθνή ομάδα ζωγράφων, ως μέρος της ομάδας κινούμενων σχεδίων της ταινίας Loving Vincent (2015-2016). Στον ρόλο της ως σχεδιάστριας ζωγραφικής κινούμενης εικόνας εξειδικεύτηκε στην κινούμενη κάμερα καθώς και στις σκηνές τοπίου. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, στην Ελλάδα.- https://www.behance.net/asiudekosa4f67?fbclid=IwAR03Sq5SyjeHuVctPh3hAdLWQ3eH862kqCBinvGqgYWzc2POFldL9bHrqoQ
Stephen Harwood is an artist concerned with the English landscape/place, and its accompanying narratives. ‘I am interested in places that are in some way persuasive or agitated, with qualities that may not be immediately identifiable or explicable; places loaded with histories and associations (some barely perceptible or ‘only in the eye of the beholder’, some immersive and inescapable).’ Recent exhibitions include Distant Fires, a solo show at Studio1.1 Gallery, London, Local Anywhere at Sluice Gallery/HQ, London and yooTOHpeea at Lady Beck Project Space/Studios, Leeds. Stephen has also shown his films at Studio 1.1 Gallery, Lubomirov Angus-Hughes Gallery, London, Wotever Film Festival at the London Cinema Museum, Changing Spaces, Cambridge and at a series of artists’ film nights at Hackney Picturehouse which he co-curated. Harwood is an MA Fine Art graduate of Central St Martins. – insta @stephenharwoodartist; http://www.stephenharwood.co.uk
O Stephen Harwood είναι καλλιτέχνης που ασχολείται με το αγγλικό τοπίο και τις συνοδευτικές αφηγήσεις του. «Ενδιαφέρομαι για μέρη που με κάποιο τρόπο είναι πειστικά ή ανήσυχα, με ιδιότητες που μπορεί να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμες ή να εξηγούνται· τόπους γεμάτους ιστορίες και συσχετισμούς (μερικούς ελάχιστα αντιληπτούς ή «μόνο στο μάτι του θεατή», μερικοί εμβυθιστικοί και αναπόφευκτοι)». Πρόσφατες εκθέσεις περιλαμβάνουν το Distant Fires, μια ατομική έκθεση στη Studio1.1 Gallery, στο Λονδίνο, το Local Anywhere στην Γκαλερί Sluice / HQ, στο Λονδίνο και το yooTOHpeea στο Lady Beck Project Space / Studios, Ληντς.
Ο Stephen έχει επίσης παρουσιάσει τις ταινίες του στη Studio 1.1 Gallery, στη Lubomirov Angus-Hughes Gallery, στο Λονδίνο, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Wotever Film Festival στο Μουσείο Κινηματογράφου του Λονδίνου, στο Changing Spaces, στο Κέιμπριτζ και σε μια σειρά ταινιών νύχτας καλλιτεχνών στο Hackney Picturehouse το οποίο επιμελήθηκε. Ο Harwood είναι απόφοιτος με ΜΑ Καλών Τεχνών του Central St Martins.- insta @stephenharwoodartist; http://www.stephenharwood.co.uk
Lud Mônaco (b. São Paulo, 1987) is a Brazilian screenwriter & director whose work explores the female universe. She studied film at the Barcelona Film School (ECIB) and her graduation project ‘Para, Pero Sigue’ was awarded best short film at the Lisbon & Estoril Film Festival. Names such as Peter Handke were amongst the awarding panel. The film was also acquired by the well-known platform ShortsTV.
Many of her short films have been featured in major festivals, such as the International Short Film Festival Oberhausen, Mix Brasil, and Sitges Film Festival. Her work has also been showcased in the prestigious Museum of Image and Sound of São Paulo. ‘Enjoy the Drama’, one of her short films, has been released in a collection by the Peccadillo Pictures. Lud Mônaco has been selected for the Berlinale Talents 2017 and is currently developing her debut feature film, a tragicomedy set in Portugal.
Based in both Barcelona and London, Lud has recently moved into commercials, with her first project shooting for Uber. She is represented by Albiñana Films in Spain and by Stable TV in the UK. – https://www.ludmonaco.com/
Η Lud Mônaco (γ. Σάο Πάολο, 1987) είναι σεναριογράφος & σκηνοθέτης από την Βραζιλία της οποίας το έργο διερευνά το γυναικείο σύμπαν. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου της Βαρκελώνης (ECIB) και το έργο αποφοίτησής της «Para, Pero Sigue» βραβεύτηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Lisbon & Estoril Film Festival. Ονόματα όπως ο Peter Handke ήταν μεταξύ της επιτροπής απονομής. Η ταινία αγοράστηκε επίσης από τη γνωστή πλατφόρμα ShortsTV.
Πολλές από τις μικρού μήκους ταινίες της εμφανίστηκαν σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κινηματογράφου Όμπερχαουζεν, το Mix Brasil και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sitges. Η δουλειά της παρουσιάστηκε επίσης στο περίφημο Μουσείο Εικόνας και Ήχου του Σάο Πάολο. Η ταινία ‘Enjoy the Drama’, μια από τις μικρού μήκους ταινίες της, κυκλοφόρησε σε μια συλλογή από την Peccadillo Pictures. Η Lud Mônaco είχε επιλεγεί για το Berlinale Talents 2017 και αναπτύσσει επί του παρόντος το ντεμπούτο της σε ταινία μεγάλου μήκους, μια τραγική κωμωδία στην Πορτογαλία.
Με βάση τόσο τη Βαρκελώνη όσο και το Λονδίνο, η Lud πρόσφατα πέρασε στις διαφημίσεις, με το πρώτο της έργο να προβάλει για την Uber. Εκπροσωπείται από την Εταιρεία Ταινιών Albiñana Films στην Ισπανία και από την Stable TV στο Ηνωμένο Βασίλειο.- https://www.ludmonaco.com/
Lee Wells (b.1971) is a conceptual artist, independent curator and writer working in New York. His artwork and projects question systems of power and control and have been exhibited internationally, including the 51st Venice Biennale, 2nd Moscow Biennial, The Guggenheim Museum, NCCA Moscow, PS1/MoMA, and the 1st Mykonos Biennale. He has lectured on contemporary art, technology, and behavioral social psychology at many schools and universities including: Columbia University, Princeton University, New York University, Carnegie Mellon, School of Visual Arts, Museum of Fine Arts Boston, Moscow School of Photography, and others. His projects and exhibitions have been reviewed, publications include: The New York Times, The NY Observer, The Art Newspaper, Rolling Stone, Brooklyn Rail, and Art in America. Wells was a co-founder of Imperfect Fluids Arts Collective in 1996 which mutated into International Fine Arts Consortium (IFAC Arts) in 2000 which continues till today. Through IFAC, Wells has helped develop numerous collaborative projects including Perpetual Art Machine, the video art portal, The East Village project space Peanut Underground, curator at large for Scope Art Fairs, in addition to continuing his individual art practice. Since 2014, IFAC established an independent platform in Athens Greece which functions as workshop, gallery, cinema, and performance venue. – https://www.leewells.com/
Ο Lee Wells (γ.1971) είναι ένας εννοιολογικός καλλιτέχνης, ανεξάρτητος επιμελητής εκθέσεων και συγγραφέας που δουλεύει στην Νέα Υόρκη. Το έργο και τα πρότζεκτ του θέτουν υπό αμφισβήτηση τα συστήματα δύναμης και ελέγχου και έχουν εκτεθεί διεθνώς, συμπεριλαμβάνοντας τη 51η Μπιενάλε της Βενετίας, τη 2η Μπιενάλε της Μόσχας, το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ, το Εθνικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης (NCCA) στη Μόσχα, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης- MoMA (PS1 / MoMA) και τη 1η Μπιενάλε της Μυκόνου. Έχει διδάξει για τη σύγχρονη τέχνη, την τεχνολογία και την κοινωνική ψυχολογία της συμπεριφοράς σε πολλά σχολεία και πανεπιστήμια, όπως: Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon, Σχολή Εικαστικών Τεχνών, Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης, Σχολή Φωτογραφίας της Μόσχας και άλλα. Τα έργα και οι εκθέσεις του έχουν αναλυθεί, στις εκδόσεις περιλαμβάνονται: Η New York Times, “The Observer” της Νέας Υόρκης, Η εφημερίδα της Τέχνης, το περιοδικό Rolling Stone, το περιοδικό Brooklyn Rail, και το περιοδικό “Art in America”.
Ο Wells ήταν συνιδρυτής του Συλλόγου Τεχνών Imperfect Fluids το 1996, ο οποίος μετασχηματίστηκε το 2000 στο Διεθνές Κέντρο για Καλές Τέχνες (IFAC Arts) που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μέσω του IFAC, ο Wells βοήθησε στην ανάπτυξη πολυάριθμων συνεργατικών έργων, μεταξύ των οποίων το “Perpetual Art Machine”, “video art portal”, “the East Village Village project space Peanut Underground”, επιμελητής γενικά για την διοργάνωση Scope Art Fairs ενώ παράλληλα συνεχίζει την ατομική καλλιτεχνική του πορεία.
Από το 2014, το IFAC δημιούργησε μια ανεξάρτητη πλατφόρμα στην Αθήνα, η οποία λειτουργεί ως εργαστήριο, γκαλερί, κινηματογράφος και χώρος παραστατικών τεχνών.- https://www.leewells.com/