Screening: Oedipus Wrecks: Sex, Violence & Incest… by Stewart Home
@ IFAC Athina – Galaxia 11, 117 45 Athens, Greece
Event – Wednesday July 10th, 2019
Event – Τετάρτη 10 Ιουλίου 2019
Viewing – 17:00-18:30
Screening – 19:00-20:00
Closing reception – 20:00-22:30
Curated by Alessandra Falbo and Lee Wells
Επιμέλεια από την Alessandra Falbo and τον Lee Wells
Curator Assistant, Translator and PA: Niki Papakonstantinopoulou
Προσωπική Βοηθός, Επιμέλειας και Μετάφρασης: Νίκη Παπακωνσταντινοπούλου
All as part of Eaux d’Artifice.
This screening groups films by the English artist, filmmaker, writer, pamphleteer, art historian, and activist Stewart Home offering, in this way, an insight into part of his practice. It is the first time these works are presented in Athens and also the worldwide premiere for Porn The Theory (2019), his most recent video art piece made in collaboration with the artist, activist and pornographer Itziar Bilbao Urrutia. The new work closes this screening, which is part of the program of the group exhibition Eaux d’Artifice.
The exhibition includes two collaborative pieces, each one a sequence of eight photographs & one text panel, by Stewart Home and the photographer Chris Dorley-Brown. In one of them, Occult Androgyny (2018), photographs of Home are merged with photographs of a London based Spanish witch incarnating the triple goddess in her maiden form. Photographs of her were used as references for his poses. He calls the final compositions morphs. Home’s body also appears in every image that composes Dual Flying Kicks (2018), this time imitating the hypermasculine poses of small plastic Bruce Lee toys.
During the event we’ll also be showing Re-Enter The Dragon (2016) – 40’48’’ – a film genre documentary produced, in its fiction but also in reality, by the ego and the superego Kevin Callan [1] & Stewart Home. As stated by the superego who, according to one of the voiceovers in the film, made a piece of writing in advance of the film’s production, the film looks at the legacy of martial arts figures such as Bruce Lee & Count Dante and, in particular, at the ways in which they are willing to, in the 1960s, teach students their fighting techniques now unpacked in popular culture and beyond it. Another electronic voiceover, a female one this time around, states that Stewart Home’s movie is about dreams and not reality, about the unreal quality of martial arts films and ideology of realism. It then follows with comments on the unreality of the fighting techniques and moves/flicks portrayed in films like Fist of Fury (1972) and on how this has been taken by fans. According to this voice all of this brings us back to the avant-garde cinema of the lettrists [2] who, in the early 1950s, characterized Hollywood cinema as a capitalist spectacle and believed separating sound from image and scratching the surface of the film itself (physically) would help bring the spectators back to the real world.
Themes recur and develop after spectators are taken back into a sped up description of Bruceploitation movies [3]. As the film progresses the voiceover also verses on the author’s other interests and opinions in politics, gender equality and race which are all serious topics however humorously approached.
According to one of the author’s recent interviews and to the book itself Home is a fan of Bruce Lee movies since childhood. This makes it groovy that his most recent book Re-Enter The Dragon: Genre Theory, Brucesploitation & the Sleazy Joys of Lowbrow Cinema (Ledatape Organisation, September 2018) works towards the author’s political and social goals through the various Bruceploitation movies’ reviews that compose his film genre theory book.
Screening // Ut Pictura Poesis (1997) – 0’43’’ – “This was made as part of the Arts Council funded Blipvert Project in 1997. So it was one of six commissioned pieces cut into the ads at independent cinemas and was seen in that context by an audience of something like three quarters of a million people. It was shot at 50 Beck Road in Hackney (since I appear in it, Nick Abrahams was operating the camera) and edited at Artec at Highbury Corner (…). This was an attempt to distill the lettrist cinematic experiments of the early 1950s (and in particular the feature length pieces “Has The Film Already Started”, “Anti-Concept” and “Screams In Favour Of De Sade”) into 45 seconds. Proletarian post-modernism lives on…” – Stewart Home
No Pity (1993) – 11’38’’ – Promo video for short story collection “No Pity” by Stewart Home (AK Press 1993), made with Nick Abrahams and Mikey Tomkins and featuring music by Bloodsausage. The short stories are from the beginning of Stewart’s career as a writer. At the time his writing focused on skinhead gangs and anarchist activity. An art action and other doings referenced in the stories also appear in the film.
Hex in the Park (2017) – 11’38’’ – was a Halloween 2017 ritual curse on property developers in the EC1 area of London in the form of a witches demonstration; while simultaneously being a protective action for two local parks (St. Luke’s Gardens and Fortune Street Park) that will have massive amounts of sunlight blocked from them if proposed developments go ahead. It was organised by Stewart Home, Liz Rever and the St Luke’s Community Collective. The film was edited by Owen Oppenheimer and the soundtrack is by Bioni Samp. Those involved in the protest were opposed to the construction of Taylor Wimpey’s The Denizen in Golden Lane which is scheduled to replace 110 social housing units for key workers with 99 luxury flats being marketed to overseas investors who won’t live in them or even rent them out (they’ll be empty ghost homes), with no social or affordable housing provision on site. The demonstration was also against the then current design for the new Finsbury Leisure Centre on the other side of Old Street which would block sunlight from St Luke’s Gardens and Burnhill House (a social housing tower). The witches wanted no reduction of on site leisure facilities and for the proposed housing block St Luke’s Mansions to be moved from Helmet Row – where it would overshadow the park and Burnhill House – to the west site of the site against Central Street, where it would cause no harm. The video works as a spell and builds on the original Halloween working. There is more info on Hex in the Park here: https://reclaimec1.wordpress.com/2017/11/12/hex-in-the-park-cursing-out-ec1-ghost-homes/
Stewart Home & Chloe Aridjis On Ann Quin (2019) – 0’15’’ – Stewart Home & Chloe Aridjis each give a sentence about why they like the 1960s British experimental novelist Ann Quin [4].
The Eclipse and Re-Emergence of the Oedipus Complex (2004) – 41’49’’ – was made while Stewart was in Melbourne as a visiting artist at the Victorian College of the Arts (May 04). In the movie avant-garde techniques and the avant-garde obsession with death interweave with reflections on the life and death of his mother Julia Callan-Thompson. Images of his mum working as a fashion model and club hostess during the sixties are cut against an at times deliberately dissociated soundtrack that uses stories about her to explore the limits of documentary cinema. This is simultaneously an expression of love and loss and an attempt to draw out the ways in which the avant-garde Lettrist cinema of the early fifties in France was commercialised in the later work of Godard, Marker and Resnais. For more info about Stewart Home’s Australian tour, see ledatape.net.
Porn The Theory (2019) – 06’42’’ – presents a re-enactment of the butter scene from Last Tango In Paris (1972). In it Stewart Home plays the part originally assigned to the actress Maria Schneider (1952-2011) while Itziar Bilbao Urrutia acts as both Marlon Brando (1924-2006) and as Bernardo Bertolucci (1941-2018). The scene was, in 1972, decided upon last minute by the male director and by the also male actor without the actress’ previous knowledge of it. Maria learned about it as the shot was already in course. In 2019, Hegelian reversal is employed by Home and Urrutia in order to explore sexism and sexual abuse in the movies. The film aims at seeing what happens to the scene and also to the story behind it with the genders reversed. In this attempt, the film incorporates in its dialogue lines from the original film, from an interview given by Maria in 2007 and also from Bertolucci’s comment on it (2013). The duo originally agreed on having two versions of Porn The Theory, a soft porn one aimed at the art world and another one aimed at Urrutia’s usual public. As it turned out the soft porn version was never finished and, for this reason, we are screening the only existent one.
—————————————————————————
Stewart Home is an award-winning visual artist and author of fifteen novels, seven works of cultural commentary, one collection of poetry and one collection of stories. His most recent solo exhibition was Dual Flying Kicks at 5 Years in June 2018. His most recent book is Re-Enter The Dragon: Genre Theory, Brucesploitation & the Sleazy Joys of Lowbrow Cinema (Ledatape Organisation, September 2018). Home was born and lives in London. When he isn’t shredding copies of his own books as live art, he likes to entertain audiences by standing on his head and spewing obscenities.
Itziar Bilbao Urrutia is a visual artist, activist and pornographer based in London. Her practice is linked to its many sexual subcultures. After doing a Masters in Visual Arts at Goldsmiths
College, her interest in the disobedience of the Monstrous Feminine, has led her to explore mediums unrelated to the art tradition, such as porn as a film genre. Since 2004, her projects have been based on an exploration of the international fetish scene as a space of identity
and praxis, that lead her to establish her own fetish porn studio, The Urban Chick Supremacy Cell. Using digital adult content as a form of survival and of expression, she mixes the discourse of Femdom with the aesthetics and rhetoric of historical radical action and feminism, such as Valerie Solanas and the Baader-Meinhof group.
————————————————————————–
Footnotes:
[1] The name Kevin Callan is part of the author’s birth name. Throughout his works, and they are always experimental, he is known to play various fictional character versions of himself and also to recycle fictional characters from previous works.
[2] Their cinema resonates opinions of the exponents of British structural/materialist films (1970s).
[3] Movies made from 1972 onward attempting to cash in on Bruce Lee’s enormous success in Southeast Asia and, after his death in 1973, on his enormous success worldwide.
[4] “Ann Quin is arguably the most important of a small wave of experimental writers who emerged in Britain in the 1960s. Along with a handful of contemporaries, notably B.S. Johnson, Quin introduced avant-garde themes and techniques to the British novel which had more usually been associated with Continental movements like Lettrism and the Nouveau Roman. Working in a generally poorly-received and misunderstood sub-genre, Quin and other writers of the British avant-garde were always outsiders. Like Johnson, Quin was from a working class background and her work stood both politically and formally in opposition to the conservatism of the British literary establishment of the time. Suffering from mental health problems, Quin Committed suicide in 1973. Johnson followed a few weeks later. Although mostly overlooked during her own lifetime, Quin’s work – and in particular her debut novel Berg (1964) – would later become recognized as groundbreaking. In particular, she has had a strong influence on contemporary non-mainstream writers, notably Stewart Home” (Nicholas Gledhill, 2019) who contributed to the revival of her work as well as of other overlooked British writers.
———————————————————–
Όλα ως μέρος του Eaux d’Artifice
Αυτή η προβολή ομαδοποιεί ταινίες από τον Άγγλο καλλιτέχνη, σκηνοθέτη, συγγραφέα, φυλλαδιογράφο, ιστορικό τέχνης και ακτιβιστή Stewart Home που προσφέρει έτσι μια εικόνα για μέρος της πρακτικής του. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζονται αυτά τα έργα στην Αθήνα και επίσης η παγκόσμια πρεμιέρα για το Porn The Theory (2019), το πιο πρόσφατο βίντεο έργο τέχνης που έκανε σε συνεργασία με την καλλιτέχνη, ακτιβίστρια και πορνογράφο Itziar Bilbao Urrutia. Το νέο έργο κλείνει αυτή την προβολή που αποτελεί μέρος του προγράμματος της ομαδικής έκθεσης Eaux d’Artifice.
Η έκθεση περιλαμβάνει δύο συνεργατικά κομμάτια, κάθε ένα μία σειρά από οκτώ φωτογραφίες και ένα πάνελ κειμένου, από τον Stewart Home και τον φωτογράφο Chris Dorley-Brown. Σε ένα από αυτά, το Occult Androgyny (2018), οι φωτογραφίες του Home συγχωνεύονται με φωτογραφίες μιας ισπανικής μάγισσας με έδρα το Λονδίνο, που ενσαρκώνει την τριπλή θεά με την παρθενική της μορφή. Οι φωτογραφίες της χρησιμοποιήθηκαν ως αναφορές για τις πόζες του. Αποκαλεί τις τελικές συνθέσεις μορφές. Το σώμα του Home εμφανίζεται επίσης σε κάθε εικόνα που συνθέτει το Dual Flying Kicks (2018), αυτή τη φορά να μιμείται τις υπερμυώδεις πόζες των μικρών πλαστικών παιχνιδιών Bruce Lee.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα παρουσιάσουμε επίσης το Re-Enter The Dragon (2016) – 40’48 ” – ένα ντοκιμαντέρ για το κινηματογραφικό είδος που δημιουργήθηκε , στην φαντασία του αλλά και στην πραγματικότητα, από το εγώ και το υπερεγώ Kevin Callan[1] & Stewart Home. Όπως ανέφερε ο υπερεγώ, ο οποίος, σύμφωνα με μία από τις φωνές της ταινίας, έκανε ένα κομμάτι γραφής για την παραγωγή της ταινίας, η ταινία εξετάζει την κληρονομιά των φιγούρων πολεμικών τεχνών όπως ο Bruce Lee & ο Count Dante και, ειδικότερα , τους τρόπους τους οποίους είναι πρόθυμοι να διδάξουν στους μαθητές, τη δεκαετία του 1960, τις πολεμικές τεχνικές , οι οποίες τώρα είναι ενταγμένες στην λαϊκή κουλτούρα και πέρα από αυτή. Μια άλλη ηλεκτρονική φωνή, μια γυναίκα αυτή τη φορά, δηλώνει ότι η ταινία του Stewart Home είναι για όνειρα και όχι για την πραγματικότητα, για την ασυναγώνιστη ποιότητα των ταινιών πολεμικών τεχνών και την ιδεολογία των ρεαλισμών. Στη συνέχεια συνεχίζει με σχόλια σχετικά με την αβεβαιότητα των τεχνικών μάχης και κινήσεων που απεικονίζονται σε ταινίες όπως το Fist of Fury (1972) και για το πώς αυτό έχει ληφθεί από τους οπαδούς. Σύμφωνα με αυτή τη φωνή όλα αυτά μας φέρνουν πίσω στο πρωτοποριακό avant-garde κινηματογράφο των λεττριστών[2] οι οποίοι, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, χαρακτήριζαν τον κινηματογράφο του Χόλυγουντ ως καπιταλιστικό θέαμα και πίστευαν ότι χωρίζει τον ήχο από την εικόνα και το ξύσιμο της επιφάνειας της ταινίας (σωματικά) θα βοηθούσε τους θεατές να επιστρέψουν στον πραγματικό κόσμο.
Τα θέματα επανεμφανίζονται και αναπτύσσονται αφού οι θεατές πάνε πίσω σε μια γρήγορη περιγραφή των ταινιών Bruceploitation[3]. Καθώς η ταινία εξελίσσεται, η φωνή επίσης στρέφεται προς άλλα συμφέροντα και απόψεις του συγγραφέα στην πολιτική, την ισότητα των φύλων και του είδους, τα οποία είναι όλα τα σοβαρά θέματα, ωστόσο αναλυόμενα χιουμοριστικά.
Σύμφωνα με μια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις του συγγραφέα και με το ίδιο το βιβλίο ο Home είναι υποστηριχτής των ταινιών του Bruce Lee από την παιδική ηλικία. Αυτό που το κάνει μοδάτο είναι ότι το πιο πρόσφατο βιβλίο του Re-Enter The Dragon: Genre Theory, Brucesploitation & the Sleazy Joys of Lowbrow Cinema (Οργανισμός Ledatape, Σεπτέμβριος 2018) λειτουργεί προς την κατεύθυνση των πολιτικών και κοινωνικών στόχων του συγγραφέα μέσα από τις διάφορες κριτικές ταινιών Bruceploitation που συνθέτουν το κινηματογραφικού είδους βιβλίο θεωρίας του.
Προβολή // Ut Pictura Poesis (1997) – 0’43 ” – “Αυτό έγινε στο πλαίσιο του χρηματοδοτούμενου έργου Blipvert Project του Συμβουλίου Τεχνών το 1997. Έτσι ήταν ένα από τα έξι κομμάτια που είχαν τεθεί σε λειτουργία στις διαφημίσεις σε ανεξάρτητους κινηματογράφους σε αυτό το πλαίσιο από ένα ακροατήριο περίπου τριών τετάρτων του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Γυρίστηκε στο 50 Beck Road στο Hackney (από τη στιγμή που εμφανίζομαι σε αυτό, ο Nick Abrahams χειριζόταν την κάμερα) και επεξεργάστηκε στο Artec στη Highbury Corner (…). Αυτή ήταν μια απόπειρα απόσταξης των λεττριστικών κινηματογραφικών πειραμάτων των αρχών της δεκαετίας του 1950 (και ειδικότερα τα χαρακτηριστικά κομμάτια μεγάλου μήκους “Has The Film Already Started”, “Anti-Concept” and “Screams In Favour Of De Sade”) σε 45 λεπτά. Ο προλεταριακός μεταμοντερνισμός ζει … “- Stewart Home
No Pity (1993) – 11’38 ” – Βίντεο προώθησης για τη συλλογή σύντομων ιστοριών “No Pity” από τον Stewart Home (AK Press 1993), μαζί με τους Nick Abrahams και Mikey Tomkins και με μουσική από Bloodsausage. Τα διηγήματα είναι από την αρχή της καριέρας του Stewart ως συγγραφέα. Την εποχή εκείνη η γραφή του επικεντρώθηκε στις συμμορίες ταραχοποιών και στην αναρχική δραστηριότητα. Μια δράση τέχνης και άλλες δράσεις που αναφέρονται στις ιστορίες εμφανίζονται επίσης στην ταινία.
Hex in the Park (2017) – 11’38’’ – ήταν μια κατάρα αποκριών του 2017 των κατασκευαστών ακινήτων στην περιοχή EC1 του Λονδίνου με τη μορφή επίδειξης μαγισσών˙ ενώ ταυτόχρονα ήταν μια δράση προστασίας για δύο τοπικά πάρκα (Gardens του St. Luke και Fortune Street Park) που θα εμποδίζουν έναν τεράστιο όγκο ηλιακής ακτινοβολίας αν οι προτεινόμενες εξελίξεις προχωρήσουν. Διοργανώθηκε από τον Stewart Home, τον Liz Rever και το κοινοτικό συλλογικό όργανο του St Luke. Την ταινία επεξεργάστηκε ο Owen Oppenheimer και το soundtrack είναι από τον Bioni Samp. Εκείνοι που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία αντιτίθενται στην κατασκευή του The Denizen στο Golden Lane του Taylor Wimpey, το οποίο έχει προγραμματιστεί να αντικαταστήσει 110 μονάδες κοινωνικής κατοικίας για βασικούς εργαζόμενους με 99 πολυτελή διαμερίσματα που διατίθενται στο εμπόριο σε ξένους επενδυτές που δεν θα ζήσουν ή θα τους νοικιάσουν (θα είναι κενές κατοικίες φαντασμάτων), χωρίς κοινωνική ή προσιτή στέγαση στην περιοχή. Η επίδειξη ήταν επίσης εναντίον του σημερινού σχεδιασμού του νέου κέντρου αναψυχής Finsbury στην άλλη πλευρά της Old Street, το οποίο θα εμπόδιζε το φως του ήλιου από τους κήπους του St Luke’s και το Burnhill House(ένας πύργος κοινωνικής στέγασης). Οι μάγισσες δεν ήθελαν μείωση των εγκαταστάσεων αναψυχής και για το προτεινόμενο συγκρότημα κατοικιών St Luke’s Mansions να μετακινηθεί από το Helmet Row – όπου θα επισκιάσει το πάρκο και το Burnhill House – στη δυτική τοποθεσία ενάντια στον κεντρικό δρόμο, όπου δεν θα προκαλούσε καμία ζημιά. Το βίντεο λειτουργεί ως ξόρκι και βασίζεται στην αρχική χρησιμότητα των αποκριών. Περισσότερες πληροφορίες για το Hex in the Park υπάρχουν εδώ: https://reclaimec1.wordpress.com/…/hex-in-the-park-cursing…/
Stewart Home & Chloe Aridjis On Ann Quin (2019) – 0’15’’ – Ο Home & η Chloe Aridjis δίνουν μια φράση για το γιατί τους αρέσει η βρετανική πειραματική μυθιστοριογράφος του ‘60 Ann Quin[4].
The Eclipse & Re-Emergence of the Oedipus Complex (2004)- Αυτό έγινε ενώ ο Stewart βρισκόταν στη Μελβούρνη ως επισκέπτης καλλιτέχνης στο Victorian College of the Arts τον Μάιο του 2004. Στις πρωτοποριακές τεχνικές της ταινίας και της εμφορημένης εμμονής με το θάνατο συνυπάρχουν με τις σκέψεις για τη ζωή και το θάνατο της μητέρας του Julia Callan -Thompson. Εικόνες της μητέρας του που εργαζόταν ως μοντέλο μόδας και υποδοχή σε club κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του εξήντα κόβονται ενάντια σε μια στιγμή σκόπιμα αποσυνδεδεμένη ηχητική υπόκρουση που χρησιμοποιεί ιστορίες για την εξερεύνηση των ορίων του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ. Αυτή είναι ταυτόχρονα μια έκφραση της αγάπης και της απώλειας και μια προσπάθεια να εξαχθούν οι τρόποι με τους οποίους το πρωτοποριακό κίνημα του Λετρισμού στις αρχές της δεκαετίας του 50 στη Γαλλία εμπορευματοποιήθηκε στο μεταγενέστερο έργο του Godard, Marker και Resnais. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την περιοδεία του Stewart Home στην Αυστραλία, δείτε στο ledatape.net.
Porn The Theory (2019) – 06’42’’ – παρουσιάζει μια επανάληψη της σκηνής του βούτυρου από το The Last Tango in Paris [το τελευταίο Tανγκό στο Παρίσι] (1972). Στο πλαίσιο αυτό o Stewart Home παίζει το ρόλο που είχε ανατεθεί στην ηθοποιό Maria Schneider (1952-2011), ενώ η Itziar Bilbao Urrutia ενεργεί τόσο ως Marlon Brando (1924-2006) όσο και ως Bernardo Bertolucci (1941-2018). Η σκηνή, το 1972, αποφασίστηκε τελευταία στιγμή από τον άνδρα σκηνοθέτη και από τον άνδρα επίσης ηθοποιό χωρίς την προηγούμενη γνώση της ηθοποιού. Η Μαρία έμαθε γι ‘αυτό, καθώς η σκηνή ήταν ήδη σε εξέλιξη. Το 2019, χεγκελική αντιστροφή απασχολείται από το σπίτι και η Urrutia για να διερευνήσει το σεξισμό και τη σεξουαλική κακοποίηση στις ταινίες. Η ταινία στοχεύει να δει τι συμβαίνει στη σκηνή και επίσης στην ιστορία πίσω από αυτή με τα φύλα να αντιστρέφονται. Σε αυτήν την προσπάθεια, η ταινία ενσωματώνει στις γραμμές διαλόγου της από την αρχική ταινία, από μια συνέντευξη που έδωσε η Μαρία το 2007, αλλά και από το σχόλιο του Bertolucci για το 2013 (2013). Το δίδυμο συμφώνησε αρχικά να έχει δύο εκδόσεις του Porn Theory, ένα soft porn που στοχεύει στον κόσμο της τέχνης και ένα άλλο με στόχο το συνηθισμένο κοινό της Urrutia. Όπως αποδείχθηκε, η soft porn έκδοση πορνογραφικού υλικού δεν τελείωσε ποτέ και γι ‘αυτό το λόγο προβάλλουμε το μοναδικό υπάρχον.
—————————————————————————
Ο Stewart Home είναι βραβευμένος εικαστικός καλλιτέχνης και συγγραφέας δεκαπέντε μυθιστορημάτων, επτά έργων πολιτιστικού σχολιασμού, μίας συλλογής ποίησης και μίας συλλογής ιστοριών. Η πιο πρόσφατη ατομική του έκθεση ήταν η Dual Flying Kicks at 5 Years τον Ιούνιο του 2018. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το Re-Enter The Dragon: Genre Theory, Brucesploitation & the Sleazy Joys of Lowbrow Cinema (Οργανισμός Ledatape, Σεπτέμβριος 2018). Ο Home γεννήθηκε και ζει στο Λονδίνο, όταν δεν καταστρέφει αντίγραφα των δικών του βιβλίων ως ζωντανή τέχνη , του αρέσει να διασκεδάζει το κοινό με το να στέκεται στο κεφάλι του και να ξεστομίζει αισχρολογίες.
Η Itziar Bilbao Urrutia είναι εικαστικός καλλιτέχνης, ακτιβίστρια και πορνογράφος με έδρα το Λονδίνο. Η πρακτική της συνδέεται με τις πολυάριθμες σεξουαλικές της υποκουλτούρες. Μετά από ένα Μάστερ στις εικαστικές τέχνες στο Goldsmiths College, το ενδιαφέρον της για την ανυπακοή του Monstrous Feminine, την οδήγησε να διερευνήσει μέσα που δεν σχετίζονται με την παράδοση της τέχνης, όπως το πορνό ως είδος ταινίας. Από το 2004, τα έργα της βασίζονται σε μια διερεύνηση της διεθνούς φετίχ σκηνής ως χώρου ταυτότητας και πρακτικής, που την οδήγησε να δημιουργήσει το δικό της studio πορνογραφικού φετίχ, The Urban Chick Supremacy Cell. Χρησιμοποιώντας ψηφιακό περιεχόμενο ενηλίκων ως μορφή επιβίωσης και έκφρασης, αναμιγνύει το λόγο του Femdom με την αισθητική και τη ρητορική της ιστορικής ριζοσπαστικής δράσης και του φεμινισμού, όπως η Valerie Solanas και η ομάδα Baader-Meinhof.
—————————————————————————
Υποσημειώσεις:
[1]. Το όνομα Kevin Callan είναι μέρος του ονόματος του συγγραφέα. Καθ ‘όλη τη διάρκεια των έργων του, και είναι πάντα πειραματικά, είναι γνωστό ότι παίζει διάφορες φανταστικές εκδοχές του εαυτού του και επίσης ανακυκλώνει φανταστικούς χαρακτήρες από προηγούμενα έργα.
[2]. Ο κινηματογράφος τους αντηχεί απόψεις των εκπροσώπων των βρετανικών δομικών / υλιστικών ταινιών (1970).
[3]. Οι ταινίες που έγιναν από το 1972 και έπειτα προσπαθούσαν να εξαργυρώσουν την τεράστια επιτυχία του Bruce Lee στη νοτιοανατολική Ασία και, μετά το θάνατό του το 1973, την τεράστια επιτυχία του παγκοσμίως.
[4]. Η Ann Quin είναι αναμφισβήτητα από τις πιο σημαντικές από ένα μικρό κύμα πειραματικών συγγραφέων που εμφανίστηκαν στη Βρετανία τη δεκαετία του 1960. Μαζί με μια χούφτα συγχρόνων, κυρίως B.S. Johnson, η Quin εισήγαγε τα θέματα και τις τεχνικές του πρωτοποριακού avant-garde στο βρετανικό μυθιστόρημα, το οποίο συνηθέστερα συνδέεται με ευρωπαϊκά κινήματα όπως ο Λετρισμός και το Νουβό Ρόμαν. Δουλεύοντας σε ένα γενικά ανεπαρκώς παρανοημένο και παρεξηγημένο υπο-είδος, η Quin και άλλοι συγγραφείς της βρετανικής πρωτοπορίας ήταν πάντα ξένοι. Όπως και ο Johnson, η Quin ήταν από την εργασιακή τάξη και το έργο της ήταν τόσο πολιτικά όσο και τυπικά σε αντίθεση με τον συντηρητισμό του βρετανικού λογοτεχνικού ιδρύματος της εποχής. Υποφέροντας από προβλήματα ψυχικής υγείας, η Quin αυτοκτόνησε το 1973. Ο Johnson ακολούθησε μερικές εβδομάδες αργότερα. Παρά το γεγονός ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της αγνοήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής της, η δουλειά της Quin – και ιδιαίτερα το ντεμπούτο της με το μυθιστόρημα Berg (1964) – θα αναγνωριζόταν αργότερα ως πρωτοποριακή. Συγκεκριμένα, έχει επηρεάσει έντονα τους σύγχρονους μη συνηθισμένους συγγραφείς, κυρίως τον Stewart Home (Nicholas Gledhill, 2019), που συνέβαλαν στην αναβίωση του έργου της, καθώς και άλλων ανυπόληπτων Βρετανών συγγραφέων.